59. بیان فجایع از زبان خلیفه

عمر بن خطاب ، نامه اى براى معاویه نوشت و در آن نامه (در رابطه با ماجراى بیعت و سوزاندن در خانه ) چنین آمده است . (... به خانه على (ع ) رفتم با مشورت قبلى که در مورد اخراج او از خانه (باقوم ) کرده بودم ، فضّه (کنیز خانه على ) بیرون آمد، به او گفتم : به على بگو بیرون آید و با ابوبکر بیعت کند، زیرا همه مسلمین با او بیعت کرده اند.
فضه گفت : امیرمؤ منان على (ع ) مشغول (جمع آورى قرآن ) است ، گفتم ؛ این حرفها را کنار بگذار، به على (ع ) بگو بیرون بیاید، و گرنه ما وارد خانه مى شویم ، و او را به اجبار، بیرون مى آوریم . در این هنگام فاطمه (س ) بیرون آمد و پشت در ایستاد و گفت : (اى گمراهان دروغگو، چه مى گویید و از ما چه مى خواهید؟!)
گفتم : اى فاطمه !، گفت : چه مى خواهى اى عمر!
گفتم : چرا پسر عمویت تو را براى جواب ، به این جا فرستاده و خودش در پشت پرده حجاب نشسته است ؟!
فاطمه (س ) به من گفت :
طغیانک یا عمر! اخرجنى ، و الزمک الحجة و کلّ ضالّ غوّى .
(طغیان و تعدّى تو بود که مرا از خانه بیرون آورد و حجت را بر تو تمام کرد و همچنین حجت را بر هر گمراه منحرف ، کامل نمود).
گفتم : این حرفهاى بیهوده و زنانه را کنار بگذار و به على (ع ) بگو از خانه بیرون آید.
گفت : (لا حب و لا کرامة ...) (دوستى و کرامت ، لایق تو نیست ، آیا مرا از حزب شیطان مى ترسانى اى عمر! بدان که حزب شیطان ضعیف و ناتوان است ).
گفتم : اگر على (ع ) از خانه بیرون نیاید، هیزم فراوانى به این جا بیاورم ، و آتشى برافروزم و خانه و اهلش را بسوزانم ، و یا این که على (ع ) را براى بیعت به سوى مسجد مى کشانم ، آنگاه تازیانه (قنفذ را گرفتم و فاطمه را با آن زدم ، و به خالد بن ولید گفتم : تو و مردان دیگر هیزم بیاورید، و به فاطمه (س ) گفتم : خانه را به آتش مى کشم .
گفت : اى دشمن خدا و اى دشمن رسول خدا (ص ) و اى دشمن امیرمؤ منان ! و هماندم دو دستش را از در بیرون آورد که مرا از ورود به خانه باز دارد، من او را دور نموده و با شدت در را فشار دادم ، و با تازیانه ام بر دست هاى او زدم ، تا در راه رها کند از شدت درد تازیانه ، ناله کرد و گریست ، گریه و ناله اش آنچنان جانسوز بود که نزدیک بود دلم نرم شود و از آن جا منصرف شوم و بر گردم ، به یاد کینه هاى على (ع ) و حرص او در ریختن خون بزرگان (مشرک ) قریش افتادم و... با پاى خودم لگد بر در زدم ، ولى او همچنان در را محکم نگه داشته بود که باز نشود، وقتى که لگد بر در زدم صداى ناله فاطمه (س ) را شنیدم ، که گمان کردم این ناله مدینه را زیرورو نمود، در آن حال ، فاطمه (س ) مى گفت :
یا ابتاه ! یا رسول الله هکذا کان یفعل بحبیبتک و ابنتک ، آه یا فضة فخذینى فقد و اللّه قتل ما فى احشایى من حمل :
(اى پدر جان ! اى رسول خدا با حبیبه و دختر تو چنین رفتار مى شود، آه ! اى فضه ! بیا و مرا دریاب ، که سوگند به خدا فرزندم که در رحم من بود کشته شد)!
من دریافتم که فاطمه (س ) بر اثر درد شدید مخاض ، به دیوار (پشت در) تکیه داده است ، در خانه را با شدّت فشار دادم ، در باز شد، وقتى که وارد خانه شدم ، فاطمه (س ) با همان حال ، روبه روى من ایستاد، ولى شدت خشم من ، مرا به گونه اى کرده بود که گویى پرده اى در برابر چشمم افتاده است ، چنان سیلى روى روپوش به صورت فاطمه (س ) زدم که به زمین افتاد.

این نامه را علامه مجلسى در بحارالانوار، ط قدیم ، ص 222 به بعد مشروح ، نقل کرده است .