از حضرت آیت الله بهجت راجع به ریا پرسیدند که چه کار کنیم به ریا مبتلا نشویم ؟
ایشان فرموده بودند : ریا کنید ! اما نه برای گدا و بنده، برای شاه ریا کنید !!
( خودتان را به خالق خود و ائمه علیهم السلام نشان بدهید نه به بنده هایی که اغلب هیچ امیدی نه در این دنیا به آنها هست نه در آن دنیا !!)
روزی
سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد . شخصی نشست و ساعتها تقلای پروانه برای بیرون آمدن
از سوراخ کوچک پیله راتماشا کرد.
ناگهان تقلای پروانه متوقف شد و به نظر رسید که خسته
شده و دیگر نمی تواند به تلاشش ادامه دهد . آن شخص خواست به پروانه کمک کند و با یک
قیچی سوراخ پیله را گشاد کرد. پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما جثه اش ضعیف و بالهایش
چروکیده بودند.
آن شخص به تماشای پروانه ادامه داد . او انتظار داشت
پر پروانه گسترده و مستحکم شود و پرواز کند؛ اما نه تنها چنین نشد و برعکس ، پروانه
ناچار شد همه عمر را روی زمین بخزد و هرگز نتوانست پرواز کند .
آن شخص مهربان نفهمید که محدودیت پیله و تقلا برای خارج شدن از سوراخ ریز آن را خدا برای پروانه قرار داده بود تا به آن وسیله مایعی از بدنش ترشح شود و پس از خروج از پیله به او امکان پرواز دهد .
نتیجه اخلاقی داستان :
گاهی اوقات در زندگی فقط به تقلا نیاز داریم. اگر خداوند
مقرر میکرد بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج میشدیم ؛ به اندازه کافی قوی نمیشدیم و هر
گز نمی توانستیم پرواز کنیم .
بارها شده زمین خوردیم ، به زمین و زمان چیز گفتیم
و ... . اما تا حالا شده یک بار به این حوادث از یک پله بالاتر بنگریم ؟
قطعا به نفعمان بوده و برای پرواز ما به سوی مقصد نهایی لازم است مگر نخواهیم بپریم ! و این را بدان که قطعا خدای از مادر مهربان تر ، خیر من و شما را می خواهد .
عبد گناهکار من چرا ز من جدا شدی
پیش غریبه رفتی و دور ز آشنا شدی
بنده ی بی وفای من ، عبد گریز پای من
چرا گریختی ز من ، چه شد که بی وفا شدی
هر چه گناه کرده ای ، عفو نمودم از کرم
(اما ) هرچه صدا زدم تو را ، باز ز من جدا شدی
حاصل خویش سوختی ، وصل مرا فروختی
چشم به غیر دوختی ، هوایی هوا شدی
من همه هست خویش را بهر تو خلق کرده ام
دل به تو داده ام ولی ، تو غافل از خدا شدی
ماه رمضان ، ماه عشق ورزی به خالق هستی
کشتی مردی در یک طوفان عظیم غرق شد اما این مرد به طرز معجزه آسایی نجات یافت و توانست خود را به جزیره ای برساند.
این مرد با هزاران زحمت برای خود یک کلبه ساخت ...
روزی برای تهیه آب به جنگل رفته بود ؛ وقتی به کلبه برگشت در کمال ناباوری دید که کلبه در حال سوختن است.
به بخت بد خود لعنت فرستاد و بعد شروع به گله کردن از خدا کرد که : خدایا تو مرا در این جزیره زندانی کرده ای و حالا که من با این بدبختی توانسته ام این کلبه را برای خودم درست کنم باید اینگونه بسوزد!
مرد با همین افکار به خواب عمیقی فرو رفت ... .
صبح روز بعد با صدای بوق یک کشتی از خواب پرید ؛ او نجات یافته بود!
وقتی سوار کشتی شد ، از ناخدا پرسید چگونه فهمیدید که من در این جزیره هستم؟
ناخدا پاسخ داد : ما علایمی را که با دود نشان می دادی دیدیم!